26 september, 2004
BBC vertoonde land-schokkend terreurdrama
De BBC bracht zondagavond een drama op tv dat veel kijkers en politici slapeloze nachten zal bezorgen.
Ik heb ernaar gekeken en ik was, hoewel ik dat normaal niet snel ben, zeer geschokt.
Het televisiedrama Dirty War gaf een uiterst realistisch beeld van een terroristische zelfmoordaanslag met een radioactief chemisch element, cesium-137.
Het beetje cesium-137 is een van de verwoestende ingrediënten in een radiologische bom van vierhonderd kilo die in het spitsuur bij Liverpool Street station in Londen tot ontploffing wordt gebracht. Een enorme wolk in de vorm van een paddestoel verrijst boven Centraal-Londen. Meer dan 1 miljoen mensen worden vervolgens opgesloten in een afgesloten gebied, men mag er één voor één uit bij decontamination-cordons.
De film eindigt nog frusterender: nadat twee weken later blijkt dat bijna vierhonderd mensen omkwamen door de bom (en op termijn zullen in de film duizenden door kanker worden geveld als gevolg van de straling) is het grote centrum van London hermetisch afgesloten. Voor dertig jaar!
De angstaanjagende scènes uit de film van Daniel Percival verhalen over dramatische gevolgen en vooral de gebrekkige voorbereiding van de autoriteiten, de hulpdiensten en het publiek op een dergelijke aanslag. De film volgt vooral de ervaringen van een brandweercommandant, twee anti-terroristen-officiers en de internationale terroristen die zij volgen voor en na de grote aanslag.
De grootste schok voor het kijkende publiek in Engeland (naar schatting inmiddels miljoenen) is de conclusie van de film. Er is te weinig ervaren personeel bij ontsmettingseenheden, de communicatie verloopt alles behalve vlekkeloos. De regering in de film komt er niet best van af. Een bewindsvrouw verhult haar onkunde en besluiteloosheid met de medeling dat haar beleidsplannen in het nationale belang geheim moeten blijven.
De film is er niet op uit paniek te zaaien, maar is enkel realistisch. Het geeft een eerlijk beeld en dringt daarbij vragen op: zijn er genoeg ontsmettingseenheden in het land? Hebben de hulpverleners voldoende beschermende kleding tegen chemische, biologische, radiologische of nucleaire wapens? Weet het publiek wat ze wel of niet moet doen bij een dergelijke aanslag? Weten mensen bijvoorbeeld dat ze bij een radiologische aanval binnen moeten blijven, de luchttemperatuursregeling af moeten zetten, elkaar niet aanraken en zo veel mogelijk moeten afzien van eten en drinken?
Het realisme in het drama is mede het resultaat van twee jaar diepgaand onderzoek. De echte functionaris van een speciale anti-terreurbrigade van New Scotland Yard vertelt in de film dat "met de IRA (Ierse Republeinse Leger) wisten we voor 90 procent wat ze plan waren en toch lukte het ze. Met deze club (extremisten die de islam voor hun kar spannen) zouden we geluk hebben met 20 procent. Het is naïef te denken dat het niet gebeurt."
In het napraatprogramma dat volgde op de film eisten enkele kijkers in het publiek dat er nucleaire alarmsystemen moeten komen in scholen, ziekenhuizen en andere openbare gelegenheden in Engeland, zodat mensen sneller zouden kunnen evacueren. Leden van de brandweer en verplegers klaagden in de uitzending telefonisch over de slechte pakken die bescherming zouden bieden aan straling:
"They are just bullshit! You cook in these things while being transported to a ground zero!"
Experts geloven dat de Britse bevolking niet opeens massaal duct-tape zal aanschaffen, maar dat ze zeer eerder realiseren hoe ze zich voor enkele dagen in een opgesloten ruimte of gebied zouden moeten overleven.
Mocht zo'n Dirty Attack op dit moment werkelijk plaatsvinden, dan is deze film een zorgvuldig uitgewerkte en onderzochte, maar zeer pijnlijke realiteit.
De BBC bracht zondagavond een drama op tv dat veel kijkers en politici slapeloze nachten zal bezorgen.
Ik heb ernaar gekeken en ik was, hoewel ik dat normaal niet snel ben, zeer geschokt.
Het televisiedrama Dirty War gaf een uiterst realistisch beeld van een terroristische zelfmoordaanslag met een radioactief chemisch element, cesium-137.
Het beetje cesium-137 is een van de verwoestende ingrediënten in een radiologische bom van vierhonderd kilo die in het spitsuur bij Liverpool Street station in Londen tot ontploffing wordt gebracht. Een enorme wolk in de vorm van een paddestoel verrijst boven Centraal-Londen. Meer dan 1 miljoen mensen worden vervolgens opgesloten in een afgesloten gebied, men mag er één voor één uit bij decontamination-cordons.
De film eindigt nog frusterender: nadat twee weken later blijkt dat bijna vierhonderd mensen omkwamen door de bom (en op termijn zullen in de film duizenden door kanker worden geveld als gevolg van de straling) is het grote centrum van London hermetisch afgesloten. Voor dertig jaar!
De angstaanjagende scènes uit de film van Daniel Percival verhalen over dramatische gevolgen en vooral de gebrekkige voorbereiding van de autoriteiten, de hulpdiensten en het publiek op een dergelijke aanslag. De film volgt vooral de ervaringen van een brandweercommandant, twee anti-terroristen-officiers en de internationale terroristen die zij volgen voor en na de grote aanslag.
De grootste schok voor het kijkende publiek in Engeland (naar schatting inmiddels miljoenen) is de conclusie van de film. Er is te weinig ervaren personeel bij ontsmettingseenheden, de communicatie verloopt alles behalve vlekkeloos. De regering in de film komt er niet best van af. Een bewindsvrouw verhult haar onkunde en besluiteloosheid met de medeling dat haar beleidsplannen in het nationale belang geheim moeten blijven.
De film is er niet op uit paniek te zaaien, maar is enkel realistisch. Het geeft een eerlijk beeld en dringt daarbij vragen op: zijn er genoeg ontsmettingseenheden in het land? Hebben de hulpverleners voldoende beschermende kleding tegen chemische, biologische, radiologische of nucleaire wapens? Weet het publiek wat ze wel of niet moet doen bij een dergelijke aanslag? Weten mensen bijvoorbeeld dat ze bij een radiologische aanval binnen moeten blijven, de luchttemperatuursregeling af moeten zetten, elkaar niet aanraken en zo veel mogelijk moeten afzien van eten en drinken?
Het realisme in het drama is mede het resultaat van twee jaar diepgaand onderzoek. De echte functionaris van een speciale anti-terreurbrigade van New Scotland Yard vertelt in de film dat "met de IRA (Ierse Republeinse Leger) wisten we voor 90 procent wat ze plan waren en toch lukte het ze. Met deze club (extremisten die de islam voor hun kar spannen) zouden we geluk hebben met 20 procent. Het is naïef te denken dat het niet gebeurt."
In het napraatprogramma dat volgde op de film eisten enkele kijkers in het publiek dat er nucleaire alarmsystemen moeten komen in scholen, ziekenhuizen en andere openbare gelegenheden in Engeland, zodat mensen sneller zouden kunnen evacueren. Leden van de brandweer en verplegers klaagden in de uitzending telefonisch over de slechte pakken die bescherming zouden bieden aan straling:
"They are just bullshit! You cook in these things while being transported to a ground zero!"
Experts geloven dat de Britse bevolking niet opeens massaal duct-tape zal aanschaffen, maar dat ze zeer eerder realiseren hoe ze zich voor enkele dagen in een opgesloten ruimte of gebied zouden moeten overleven.
Mocht zo'n Dirty Attack op dit moment werkelijk plaatsvinden, dan is deze film een zorgvuldig uitgewerkte en onderzochte, maar zeer pijnlijke realiteit.
