"Zwei beer, pleez."
In de tweede wereldoorlog hebben de Duitsers verloren. Ze verloren hun taalgevoel. Als straf voor hun stoute gedrag jegens Engelstalige mensen, zijn ze eeuwig vervloekt. De Duitser heeft een genetisch spraakgebrek opgedaan. Het werd listig gedistribueerd door laagvliegende vrachtvliegtuigen. Met als gevolg: Duitsers spreken beroerd Engels.

Eerlijk gezegd vind ik Duits op zich al een vreselijke taal. Hard, schel, scherp. Het klínkt gewoon niet lekker. Maar het wordt pas écht beroerd als ze Engels gaan praten. Op de een of andere manier zijn de stembanden zó afgesteld dat het nooit wil lukken. Duitsers die Engels proberen te praten klinken allemaal alsof ze bijna verdrinken in een teil met zure bommen. 'Zzze wall is bweaking daun'. 'Hey, mazzafucka, don't you twy to fak wiz mie!'.

Ik heb ooit één dag een Duits vriendinnetje gehad. Op een camping. Het zoenen was oké. Want dan hield ze tenminste haar mond.  ¶ 5/31/2003