30 oktober, 2002
Gerbens WeekSchijf (2)
Na de herfststormen is het nu even uitblazen. Wederom tijd voor een passend muziekje als soundtrack bij een guur jaargetijde. De muziek van Low is als een kastanje naast geelbruine en koperrode bladeren. Herftst, dames en heren: donker, nat, onrustig en sluimerend. Al na de eerste luisterbeurt van Trust, de zesde volwaardige plaat van het drietal uit Duluth - Minnesota (toevallig de geboorteplaats van ...?), krijg je de kriebels. Eigenlijk gaat het er te rustig aan toe. Het tempo dat gehanteerd wordt is die van de Onze-Lieve-Vrouwe-De-Heilige-Maagd Processie door de donkere straten van Ohé en Laak (na de kermis!). De liedjes van Alan Sparhawk en Mimi Parker (getrouwd en lid van de plaatselijke Mormoonse Kerk) laken elke franje. Op Trust hoor je de naakte waarheid: langzaam, onzeker en berustend. Fluisterende zang met minimale begeleiding. Maar o zo louterend. Al snel kruipen de melodieën naar de voorgrond en grijpen de teksten je naar de strot. Luister maar eens naar het magistrale In The Drugs en het beklemmende openingsnummer (That's How You Sing) Amazing Graze. Low voert met Trust momenteel de Moordlijst aan. Terecht. Het is hun beste tot nu toe. Het vorige album, Things We Lost In The Fire, was een strek staaltje slowcore (zoals het tegenwoordig schijnt te heten), maar Trust is krachtiger. De zang is beter en 'pastoraler' en de liedjes kennen meer sfeer en diepgang. Een waarschuwing is echter op zijn plaats. Ik kan deze plaat maar een paar keer per week draaien. De kans bestaat dat ik anders in een winterdepressie beland. Kent u dat: melancholie die omslaat in vluchtige blijdschap? Gek wordt je ervan!
Na de herfststormen is het nu even uitblazen. Wederom tijd voor een passend muziekje als soundtrack bij een guur jaargetijde. De muziek van Low is als een kastanje naast geelbruine en koperrode bladeren. Herftst, dames en heren: donker, nat, onrustig en sluimerend. Al na de eerste luisterbeurt van Trust, de zesde volwaardige plaat van het drietal uit Duluth - Minnesota (toevallig de geboorteplaats van ...?), krijg je de kriebels. Eigenlijk gaat het er te rustig aan toe. Het tempo dat gehanteerd wordt is die van de Onze-Lieve-Vrouwe-De-Heilige-Maagd Processie door de donkere straten van Ohé en Laak (na de kermis!). De liedjes van Alan Sparhawk en Mimi Parker (getrouwd en lid van de plaatselijke Mormoonse Kerk) laken elke franje. Op Trust hoor je de naakte waarheid: langzaam, onzeker en berustend. Fluisterende zang met minimale begeleiding. Maar o zo louterend. Al snel kruipen de melodieën naar de voorgrond en grijpen de teksten je naar de strot. Luister maar eens naar het magistrale In The Drugs en het beklemmende openingsnummer (That's How You Sing) Amazing Graze. Low voert met Trust momenteel de Moordlijst aan. Terecht. Het is hun beste tot nu toe. Het vorige album, Things We Lost In The Fire, was een strek staaltje slowcore (zoals het tegenwoordig schijnt te heten), maar Trust is krachtiger. De zang is beter en 'pastoraler' en de liedjes kennen meer sfeer en diepgang. Een waarschuwing is echter op zijn plaats. Ik kan deze plaat maar een paar keer per week draaien. De kans bestaat dat ik anders in een winterdepressie beland. Kent u dat: melancholie die omslaat in vluchtige blijdschap? Gek wordt je ervan!
