12 februari, 2002
Geheim afscheid
Er is eindelijk weer wat voortgang in mijn project gekomen. Afgelopen week ontving ik een emailtje van een reisorganisatie die er wat in zag om mij misschien wel richting de platte bodem van Australië te sponsoren.
Vrijdag had ik een officieel gesprek op het hoofdkantoor in Breda en kon ik de directeur haarfijn vertellen wat ik allemaal aan het doen ben en waarom ik dus een sponsor nodig heb. Waarom eigenlijk? Een aantal Australiërs heeft mij namelijk uitgenodigd om een nachtje te komen logeren, zodat ik lekker het land kan doorkruisen. Ik kan van hen alleen niet verwachten dat ze mijn reisje ernaartoe ook betalen.
Maar ik was dus in Breda en heel toevallig bevond mijn vriendin zich daar op de kazerne van de Koninklijke Militaire Academie, waar ze een opleiding tot trauma specialist volgt. Stiekem was ik als burger binnengetreden en verbleef ik op haar kleine kamertje, nog immer in de onzekerheid of ik binnenkort naar Australië vlieg of dichter bij huis blijf.
Ik heb nooit iets van het leger meegemaakt, maar wat ik tot nu toe gezien heb, intrigeerde mij wel. Ik was verbaasd door alle kleine regeltjes. Sommige vlakken op de binnenplaats mocht je nimmer betreden, de eetzaal moest je op een bepaalde manier bewandelen, er waren zelfs regeltjes voor de indeling van haar persoonlijke kast. Ja, dat krijg je als je eigendom van de staat bent.
Maandag, gisteren dus, is zij op bivak gegaan. Zodoende had ze het afgelopen weekend verlof en kwam ze met het idee om samen Breda onveilig te gaan maken. Maar, ho maar! Dat hoefde al niet meer. Breda ligt in Brabant en heette opeens Kielegat – je raadt het al: daar hadden we dat verdomde carnaval weer (wie mijn voorgaande columns heeft gelezen heeft inmiddels gemerkt dat ik iets tegen carnaval heb, misschien moet ik maar eens bij een trauma specialist op de bank gaan liggen).
Er is namelijk niets erger dan als rasechte noorderling het carnaval in een stad als Breda mee te maken. Mijn vriendin trok mij van kroeg naar kroeg, om maar het olé-olé te ontwijken en we belandden uiteindelijk in een aangenaam Mexicaans restaurant, waar de tango de sfeer bepaalde en waar we niet met carnavalsmunten hoefden te betalen
En in dit restaurant kregen we het moeilijk. Ik nam afscheid van haar omdat ze de komende drie maanden in training is en zij nam afscheid van mij omdat ik binnenkort het land weer hoop te verlaten. Pas vandaag zal ik van de reisorganisatie te horen krijgen of de deal rond is. Dus mocht ik volgende week niet in Australië zitten en lees je hier geen column, dan ben ik geïnfiltreerd bij de specialisten en eet ik warme bonensoep in de velden nabij Putten.
Ramon.
